Nieuwe Nederlandse film ‘Bollywood Blues’

“Don’t die with the music still in you…Je moet jezelf uitdrukken in dit leven en dat ga ik doen”, zegt de 23-jarige Hindoestaans-Surinaamse Monique vastberaden aan het eind van de film ‘Bollywood Blues’. Daarvòòr zijn we als toeschouwer 50 minuten onderhouden over het dualisme in Monique’s leven, haar moderne opvattingen, die niet stroken met de opvattingen van haar ouders, die traditiegetrouw willen dat hun dochter uit huis trouwt met een nette Hindu man.

De in Lelystad geboren 30-jarige regisseur Rishi Chamman, die opgroeide met Indiase films, maakte in 2005 zijn filmdebuut met de korte film Jeuk en schreef het scenario van de jeugdfilm Sapney. Van jongs af aan ontwikkelde hij een passie voor de Bollywood films, die hij in Bollywood Blues helemaal waar maakt.

Monique bezit nagenoeg alle schoonheden die een vrouw zich kan wensen, is voorbeeldig, ook leergierig (de film volgt het behalen van haar meester doctorandus titel), kan dansen en acteren. Maar er is veel dat zij niet mag van haar vader. Hij heeft zijn dochters opgevoed met ‘harde hand’, geeft hij ruiterlijk toe. Vanuit Suriname is het gezin in Nederland komen wonen voor een betere toekomst. Monique is zijn parel. Een parel, die niets liever wil dan bij de glamour en glitterwereld van de Bollywood film horen.

Chamman gebruikt in de film symbolische scènes uit Bollywood films, waardoor er een waas van fictie over de film heen hangt. Soms lijkt het of de camera niet aanwezig is in het ouderlijk huis van Monique, wanneer we als toeschouwer meekijken en luisteren naar de openhartige discussies, die Monique met haar ouders voert. Zoals in een scène, waarin Monique met haar moeder praat over samenwonen en haar vader in de deuropening uitroept: “Samenwonen? Wil je dat woord nooit meer gebruiken? Dieren wonen samen!” Of wanneer Monique in de introspectieve scènes op haar kamer vertelt over haar dromen en verlangens, die ze ondanks alles hoopt waar te maken.

De film draait om het dualisme van Monique, die zich wil ontworstelen aan de normen van de cultuur waar ze uit voortkomt, maar toch haar ouders niet wil beledigen of teleurstellen. Het grootste probleem is feitelijk niet haar ouders, maar de buitenwacht: “wat gaan de (andere) mensen wel niet zeggen?”

De film draait volgende week op het International Documentary Film Festival Amsterdam

8 REACTIES

  1. Nou het lijkt me een zeer goede film. Dit leeft veel onder de jonge hindoestanen. Sanjay er is niets schandaligs aan deze film of wil je ontkennen dat dit soort issues spelen?

    Ik ben blij dat dit uit de taboesfeer word gehaald en dat dit gewoon besproken kan worden.

  2. Leuke film. Ik heb het net gezien op nps. Het geeft alleen wel maar een kant van het verhaal aan. Dat is het verhaal van Monique. Hier zou je een verkeerd beeld door kunnen krijgen over de goede bedoelingen van de ouders. Ze had wel dankbaar mogen zijn tegenover haar ouders voor al die jaren steun waardoor ze nu kan kiezen voor haar passie.

    Los van dat was het een leuke film om naar te kijken. Je ziet hierin hoe een hindoestaanse meisje/vrouw haar keuzes maakt in het leven en met welke overtuigingen.

    Greetz 😉

  3. Ik heb de documentaire ook gezien en had volgens “modern” gebruik mijn schoen willen pakken en het naar de kop van de vader van de hoofdpersoon willen gooien en dan druk ik me nog mild uit.

    Als Nederlandse Hindoestaan ken ik de cultuur van binnenuit en vooral de arrogantie waarmee Hindoestaanse ouders, die vaak niet verder zijn gekomen dan de Mulo, zich bedienen als het gaat om hoe je je kinderen dient op te voeden.
    Ouders die met de stok en riem zijn groot gebracht, zelf als kind te maken hebben gehad met bedreigingen (“als je dit of dat niet doet dan schop ik je het huis uit” of “ben je mijn kind niet meer”) menen op latere leeftijd als ze zelf kinderen hebben, deze belachelijke vorm van “opvoedkunde” toe te passen op hun kinderen.
    Niet omdat ze 100% zeker weten dat deze starre, bekrompen vorm van opvoeden het beste is(“je doet wat ik zeg of ik gelijk heb of niet”), maar gewoon omdat deze “opvoeders” niet beter weten.
    De manier waarop de vader uit deze film zijn dochter aan het brainwashen is met “samenwonen, dat woord wil ik niet horen,etc”… arghhh!!!
    Mijn hand reikte naar mijn schoen en als die voor me had gestaan had ie het echt in zijn smoel gekregen. Daar stond die eikel zijn dochter te intimideren, zijn dochter die wel gestudeerd had,maar natuurlijk wist hij het beter, hij is immers de vader…
    Of je dochter nou dokter, advocaat of ingenieur is geworden, dat maakt niet uit binnen de Hindoestaanse cultuur op koelie-niveau, als vader-moeder heb je het recht om altijd gelijk te hebben en dien je als dochter of zoon het achterlijke gelul te accepteren van iemand die die niet verder is gekomen dan de tafels van 5 op te dreunen.

    De fout qua opvoeding lag ook deels bij de dochter, bij wie duidelijk was dat ze nog steeds een meisje van rond de 10 in een volwassen lichaam was en nooit echt in opstand durfde te komen behalve dan wat jammerlijk klagen waarom ze wel of niet iets mocht.
    Je hoorde het aan haar stem, haar kinderlijke manier van reageren op anderen. Deze jongedame is op weg naar volwassenheid nog niet gebroken om zo net als vogels in de rui van vederdracht te wisselen om zo weerbaarder en volwassener te worden. Ze heeft alle middelen om zelfstandig te zijn maar kiest toch het bekende, “veilige” namelijk het ouderlijk gezag, bang om er alleen voor te staan i.p.v. dat ze hulp zoekt bij andere gelijkdenkende familieleden of vrienden/kennissen. Oorzaak?
    De non-opvoeding van de ouders als het gaat om je kinderen zelfstandig te laten worden of op eigen benen te laten staan schiet hier duidelijk te kort. Niks op kamers wonen, een eigen wereld opbouwen buiten het ouderlijk gezag om je zao verder te ontwikkelen en misschien op die manier gelukkiger te worden. Nee, Monique de hoofdpersoon , gaat pas het huis uit als ze aan de man is. Zo gaat het al eeuwen lang op het Indiase en Surinaamse platteland en of we nu in het Westerse, Hollandese kikkerlandje wonen, we gaan als Hindoestaande rustig door met deze vorm van non-opvoeding.
    De moeder doet gewoon mee aan deze onzin, waarschijnlijk heeft de moeder al in het begin van het huwelijk al besloten om wijs haar mond te monden als het om de opvoeding gaat als ze haar huwelijk wilde redden en de nodige klappen bespaard wilde blijven.

    Ik kan het niet geloven dat sommige Hindoestanden de Indiaas-Surinaamse plattelandsopvoeding nog steeds denken te kunnen toepassen op kinderen, jongeren van nu, maar nogmaals,ik begrijp wel waarom het gebeurt, maar walg er tegelijkertijd van.
    Het is de macht der gewoonte, onwetendheid en soms gewoon arrogante domheid.

    Gelukkig zie ik ook een steeds grotere groep Hindoestanen die werken in het onderwijs of te maken hebben met opvoedkundig verwante beroepen, die andere Hindoestanen doorgeven dat bepaalde vormen van Hindoestaanse opvoeding in een moderne samenleving niet meer kunnen omdat ze schadelijk,asociaal zijn en vooruitgang tegenhouden.
    Het feit dat het percentage zelfmoordpogingen onder Hindoestaande meisjes en vrouwen al jaren erg hoog is in Nederland zou de ogen van veel ouders en familieleden moeten openen, maar liever houdt men de ogen gesloten… als de o-zo-heilige Hindoestaans-Surinaamse plattelandscultuur maar in stand wordt gehouden in Nederland. Ten koste van alles..,het geluk of het leven van je bloedeigen kind!

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.